Silent theatre 03.12 - Warszawa | Kupuj Bilety Online

wstęp: 5 zł, zakup biletu online lub w DK Kadr

TERAZ POLIŻ zaprasza na słuchowisko na podstawie dramatu Ewy Szelburg-Zarembiny „Sygnały” oraz wykład badaczki z zespołu HyPaTia na temat kobiecych dramatów.

Zrealizowane w ramach projektu “córy warszawskie #dziwy stołeczne”
Spośród 100 tekstów polskich dramatopisarek XIX i XX w. wybranych zostało 5 dramatów: „Zburzenie Tyru” Amelii Hertzówny, „Życie mimo wszystko” Ireny Krzywickiej, „Hotel Belle Vue” Magdaleny Samozwaniec, „Sygnały” Ewy Szelburg-Zarembiny oraz „Rozmowa z własną nogą” Anny Świrszczyńskiej. We współpracy z Teatrem Polskiego Radia powstały z nich słuchowiska, których publiczne odsłuchania w formie „silent theatre” mają przybliżyć słuchaczom bogatą twórczość zapomnianych lub nieznanych autorek, piszących na scenę.
Oprócz aktorek z TERAZ POLIŻ usłyszeć w nich można m.in. Danutę Stenkę, Marię Seweryn, Wojciecha Kalarusa, Przemysława Stippę, czy Sylwestra Majewskiego.
Słuchowiskom towarzyszyć będą wykłady prowadzone przez badaczki z zespołu HyPaTia. Nagrania będą dostępne na platformie NINATEKA.PL
„córy warszawskie #dziwystołeczne” to słuchowiska, spektakle, wykłady i warsztaty. Celem projektu jest przybliżenie widzom zapomnianej lub nieodkrytej sztuki kobiecej oraz teatru niezależnego. Dzięki słuchowiskom powstałym na podstawie tekstów polskich autorek pierwszej połowy XX wieku TERAZ POLIŻ odkryje przed słuchaczami nieznany rozdział historii polskiej literatury. Pięciu premierom, realizowanym w nowatorskiej formie „silent theatre”, towarzyszyć będą wykłady badaczek z zespołu HyPaTia – Kobieca Historia Teatru Polskiego.
Projekt obejmuje również warszawską premierę spektaklu „Kto się boi Sybilli Thompson” na podstawie tekstu Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.
Punktem wyjścia i główną inspiracją dla przedsięwzięcia „córy warszawskie #dziwystołeczne” była praca naukowo-artystyczna, którą w 2015 r. grupa TERAZ POLIŻ przeprowadziła w ramach projektu „dziwy polskie”. Impulsem dla tej pracy było zdziwienie nikłą reprezentacją kobiet w historii polskiego dramatu oraz chęć odpowiedzi na pytania: co spowodowało wykluczenie tych dramatów z pamięci zbiorowej i ich brak w kanonie literatury polskiej, czy te teksty wciąż mają sceniczną moc i warto je dziś wystawiać oraz czy możliwe jest przywrócenie głosu naszym autorkom?