Spektakl Żabki” z cyklu „Bajki Muzyką Pisane – Fredro Dzieciom” Filharmonia Krakowska - Wadowice | Kupuj Bilety Online

I cóż można powiedzieć o bajce „Żabki” muzyką pisanej? Kto nie czytał tej bajki oryginalnej, przytoczę: „W jeziorku żabek gromada Losu swego była rada, Trochę słońca, trochę wody, Innej nie chciały swobody. Przyszedł człowiek, wyrznął rowy, Z bagna powstał obszar nowy; Dziś pszeniczkę będą żęli, Ale żabki... diabli wzięli. Los złe i dobre toczy z jednej beczki, To sens moralny tej małej bajeczki.” Cóż można powiedzieć?... Trudna to bajka. Co lepsze: Żabki, czy zboże? To pytanie retoryczne… Ale pewna jestem, że dzieci całym sercem są za żabkami. Przecież to one grają w piłkę, podnoszą ciężary, tańczą i bawią się. Tak też filharmonicy krakowscy przedstawili tę osobliwą historię - zamykając otwarte zakończenie wspólną, szczęśliwą zabawą żabek i paradoksalnie tych, którzy początkowo im zabawę zniszczyli. Bajka musi się przecież zakończyć szczęśliwie i myślę, że nawet sam Fredro przyklasnąłby takiemu pomysłowi. Któż to był zatem był– ów człowiek, który wkroczył i niszczył raj żabi na ziemi? Czy to deweloper, czy jego współpracownicy? A może Pani Prezes? Tak stopniowo pojawiały się owe pytania po ukazaniu się twarzy w prowizorycznym telewizorze w otoczeniu eleganckich współpracowników. I jak to w bajkach bywa przyszedł czas w którym zło przez chwilę miało przewagę nad beztroskim i radosnym życiem żabek. To czas czarownicy, która podchodzi z zatrutym jabłkiem do Śnieżki, to czas ukłucia wrzecionem przez śpiącą królewnę, to czas budowania napięcia, aby można było na koniec powiedzieć, że zawsze jest sposób aby zło przezwyciężyć. Ponieważ sam Fredro tego sposobu nie wskazał – zostało to w rękach reżysera – który również nie powiedział jak, ale pokazał, że można… Można wspólnie się bawić nawet z tym, kto wcześniej wyrządził Ci krzywdę, można wybaczyć, można żyć dalej i cieszyć się. Jak to zrobimy – zostawił w gestii każdego odbiorcy i tego małego i tego dużego. Po oglądnięciu wraz z moim dzieckiem spektaklu mam wrażenie, że był on reżyserowany również dla mnie. Nie było to przedstawienie, które przedstawia lukrowany świat i jest jedynie płytką rozrywką, ale takie które pokazuje starcie dobra i zła angażując w to wysokich walorów akcenty muzyczne i choreograficzne. Bajkowe piosenki zobrazowane przez tancerki sprawiły, że na tej wadowickiej scenie poczułam się jak w prawdziwym teatrze. Muzyka pojawiała się i znikała jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wtapiała się w całość koncepcji przedstawienia. Zaciekawiła mnie też scenografia. Trzeba być kreatywnym aby ze zwykłych rur, pudeł, kół rowerowych i łopat do śniegu zaaranżować wachlarze, telewizor, ruiny, koparkę i domy. Muzyka napisana na duduk, fortepian i perkusję oraz śpiewaków prowadziła…, pisała…, opowiadała. Niosła emocje i wrażenia, które dopełniały całości. Bajka Aleksandra Fredry nabrała rumieńców, a przede wszystkim pozytywnego zakończenia – dającego nam dorosłym do myślenia, a dzieciom radość happy endu.