Historia mocno wiekowego małżeństwa umieszczonego w domu starców, które w dniu swojego złotego wesela prowadzi niekończącą się sprzeczkę o dawno nie żyjących znajomych, sąsiadach i krewnych. Rozmowa to pełna jest złośliwości, wyrzutów, przytyków i nieuchronnie zmierza do przykrego finału, którym dla obojga staruszków jest poczucie zmarnowanego życia, nieudanego małżeństwa i samotności ich ostatnich dni.
Rozmowa o przeszłości, zapomnianych przez świat dalszych i bliskich znajomych jest pretekstem do spojrzenia na własne życiowe klęski, jest odzwierciedleniem absolutnej różnicy charakterów i temperamentów obojga staruszków, a przede wszystkim jest refleksją Zycie obok siebie i ze sobą, ale w całkowitej samotności i poczuciu niezrozumienia
Dla starszych państwa ważne jest tylko to, na co kto chorował 20 lat temu, kto ile miał pieniędzy
i od kogo był zamożniejszy ćwierć wieku temu, w którym kościele dawni znajomi brali ślub, kto ile miał pieniędzy i kto na co umarł.
Karol- lat 89- próbuje udowodnić, iż wszyscy mieli podłe, nieszczęśliwe życie. Jego pesymizm i zgorzkniałość jest wynikiem poczucie własnego niespełnienia i przegranych życiowych szans. Sara- lat 87- uważa z kolei, iż wszyscy byli szczęśliwi i zadowoleni, a tylko ona i Karol, żyli nędznie i w biedzie aż u kresy swych dni wylądowali w domu dla starców. Całej rozmowie przysłuchuje się pielęgniarz i opiekun starców. Małżeństwo traktuje Go jak kartę przetargową, licytując się o jego względy, obrażając się wzajemnie na pokaz, popisując się przed nim swoją złośliwością i docinkami aż do chwili, gdy pada jedno słowo za dużo i okazuje się, że pozostała już wyłącznie wstyd i upokorzenie…
Reżyseria: Agnieszka Czekierda, Adam Sajnuk
Scenografia: Jerzy Łazewski, Adam Sajnuk
Występują:
Agnieszka Czekierda,
Antoni Barłowski
Adam Sajnuk
Recenzje i opinie: ... i póki śmierć nas nie rozłączy czyli DOBRANOCKA
Jak działają recenzje?
Brak recenzji