Wielki powrót autorki „Lata 1993”. Nagrodzona Złotym Niedźwiedziem na Berlinale opowieść o blaskach i cieniach codziennego życia rolników z katalońskiej wioski. Carla Simón ponownie umieszcza w centrum wydarzeń dziecięcych bohaterów, co nadaje błahym, pozornie nieefektownym wydarzeniom walor niezwykłości. Ale autobiograficzna szczerość, ciepło i poczucie humoru mają w „Alcarràs” wydźwięk polityczny. Przejmujący film o starciu tradycji z nowoczesnością i bohaterach zmuszonych do dokonania wyboru między pragmatyzmem a idealizmem.
It was worth waiting five long years for Carla Simón latest film, after her memorable Summer 1993. Alcarràs received the Golden Bear at Berlinale and the Catalan director managed to keep everything that made her debut so exciting. The story of the light and shadows of everyday life of farmers from the titular village offers an autobiographical sincerity, warmth and a discreet sense of humor, familiar from Summer 1993. In both films, placing children in the center allows the director to give the trivial, seemingly plain events an extraordinary quality. However, this is where the similarities end, as the intimate Alcarràs is unexpectedly enriched with political overtones nearly totally absent from Simón's debut. As in the classic The Tree of Wooden Clogs, the peace of the provincial world is irreversibly shattered by modernity and progress. In the face of these events, the protagonists must make the choice between pragmatism and idealism before our very eyes.
Recenzje i opinie: Alcarras
Brak recenzji