"CHŁOPCY" Spektakl Teatru KARTA | Bilety Online, Opis, Recenzje | 2025, 2026

Stanisław Grochowiak
CHŁOPCY Dramat z życia sfer starszych
Adaptacja i reżyseria Laura łącz

Obsada:
Kalmita - Grzegorz Sychowiec
Jan Nepomucen Pożarski – Arkadiusz Żelazko
Jo-Jo - Andrzej Skwara
Smarkul - Adrian Wojciechowski
Profesor – Tomasz Wojciechowski
Narcyza Kalmitowa - Barbara Różycka
Hrabina de Profundis– Beata Cisek
Siostra przełożona – Małgorzata Kowalska
Siostra Maria – Aleksandra Domitr
Wiktoryna i Zuzia – Monika Wojciechowska

Sztuka Stanisława Grochowiaka „Chłopcy”, to nie tylko pozbawiona elementów groteskowych opowieść pełna ciepła i humoru. Jest to również wnikliwe, studium psychologiczne starości.
Sztuka, która nosi podtytuł „Dramat z życia sfer starszych”, przedstawia grupę starszych panów, którzy będąc pensjonariuszami domu opieki nad osobami w podeszłym wieku, próbują zapomnieć o upływie czasu. Chłopcy pod „troskliwą” opieką sióstr zakonnych wcale nie myślą o śmierci i mimo nakładanych za błahe przewinienia kar, starają się zachować niezależność.
W rolę Kalmity wcielił się Grzegorz Sychowiec. Jego żonę Narcyzę, rozkapryszoną aktorkę i dobrodziejkę zakładu zagrała Barbara Różycka. Piękna Narcyza raz w roku, w rocznicę ślubu, odwiedza swojego Józefka. Kalmita tym spotkaniem wcale nie jest zachwycony, a wręcz odwrotnie, jednak jego żona, po przyjeździe stara się być bardzo opiekuńcza nie mówiąc mężowi, że zamierza zabrać go do domu i tam się nim opiekować. Traktuje go jak małego chłopczyka, co wprawia Kalmitę w dodatkowy zły nastrój. Kalmita wyjeżdża, za co koledzy uważają go za zdrajcę, ale wkrótce wraca. Jego niespodziewany powrót do domu starców jest wyrazem niezależności i chwilowym przejawem buntu. Jednak nie ma już pokoju, gdyż tam gdzie mieszkał, zorganizowano świetlicę imienia jego żony i wstawiono ufundowany przez nią telewizor.
Dramat Grochowiaka nie jest jedynie fikcją literacką autora. „Chłopcy” to sztuka, która powstała na kanwie autentycznych wydarzeń. Grochowiak odwiedził w prowadzonym przez zakonnice domu starców swojego przyjaciela Stanisława Żyżkowskiego, satyryka, pisarza, dziennikarza i poetę. Panująca w zakładzie atmosfera, przeprowadzone rozmowy i obserwacja zainspirowały go do napisania sztuki o starości wymykającej się własnej naturze.