Kto znajduje, źle szukał | Bilety Online, Opis, Recenzje | 2025, 2026

KTO ZNAJDUJE, ŹLE SZUKAŁ:
Według życia i twórczości Agłaji Veteranyji
Wykonawczyni: Dorota Abbe
Reżyseria: Lena Frankiewicz
Scenariusz: Lena Frankiewicz, Dorota Abbe
Scenografia: Melania Muras
Muzyka: Maja Prochowicz
Animacje: Natalia Bucior
Reżyseria świateł: Karol Rothkaehl
Zdjęcia: Tomek Tyndyk
Premiera 10, 11 maja 2011 w Teatrze Konsekwentnym,
„Kto znajduje, źle szukał”- czyli przychodzi Autorka do Aktorki
Kiedy pewnego letniego popołudnia Dorota Abbe (do niedawna aktorka wrocławskiego Teatru Współczesnego) trafiła na ten tytuł w księgarni Tarabuk nie miała wątpliwości, że „trzeba będzie coś z tym zrobić” . Książka Agłaji Veteranyji- zmarłej samobójczą śmiercią pisarki rumuńskiego pochodzenia (znanej w Polsce głównie dzięki powiesci „Dlaczego dziecko gotuje się w mamałydze”)-okazała się być dość obszernym zbiorem miniatur,monologów,ale również wspomnień o Agłaji i stała się punktem wyjścia do scenariusza spektaklu.
Za pośrednictwem serii obrazów będących swego rodzaju inwentaryzacją życia i twórczości Veteranyji chcemy przeprowadzić za pośrednictwem Aktorki coś na kształt rewizji Autorki: nie podważając , nie oceniając- próbujemy dociec motywacji, szukamy tropów- niektóre wydają się aż nazbyt oczywiste, inne natychmiast zakłamują poprzednie.Wchodząc w cudzą skórę spekulujemy co dzieje się w umyśle człowieka w ciągu tych ostatnich sekund życia .
Jednocześnie nieustannie sprawdzamy co to znaczy dla aktora wziąć na siebie czyjś los, przeszczepić mu cudzy język, na ile aktor jest w stanie utożsamić się z tekstem – przy czym staramy się nie tyle „stworzyć postać” czy grać Agłaję, ile stale konfrontować Autorkę z Aktorką-czemu smaku dodaje fakt, że sama Veteranyji skończyła szkołę aktorską i przez wiele lat aktorstwo wykładała.
Wisielczy humor zamiast tabletek przeciwbólowych
To, co nas najbardziej pociąga w temacie to nieustanne oswajanie tego centralnego motywu twórczości Veteranyji jakim jest śmierć- poprzez absolutnie wspaniały czarny humor – Werner Morlang skomentował niegdyś, że „jej słowa idą wręcz dramatycznie na całość”. W pracy nad spektaklem ma się nieodparte wrażenie, że Agłaja za pośrednictwem Doroty poprzez ten dziwaczny, specyficzny język w jakiś absurdalny sposób „odkleja się „ od tak zwanej obiektywnej rzeczywistości. Jednocześnie makabreska dziecka gotującego się w mamałydze pozwala oswoić jej tkwiącą dużo głębiej udrękę samotnego dzieciństwa spędzonego pomiędzy wozem cyrkowym a internatami, do których posyłali ją występujący w cyrku rodzice.
Kto mnie źle rozumie, rozumie mnie prawidłowo
Nieutanne rozliczanie się z przeszłością , z własną rodziną podszyte jest u Veteranyjipowoływaniem do życiacoraz to nowych pękających, duszących się, wypadających z okien postaci, uśmiercaniem żywych i jednocześnie obdarzeniem głosem umarłych,tworzeniem rozmaitych wariantów biografii puentowanych tnącymi jak brzytwy zdaniami:
„NIE MAM NIC DO POWIEDZENIA, ALE MÓWIĘ TO WYRAŹNIE”
„KTO MNIE ŹLE ROZUMIE< ROZUMIE MNIE PRAWIDŁOWO”
JEŚLI SĄDZISZ, ŻE JESTEŚ KIMŚ, PRZESTAJESZ SIĘ STAWAĆ”
- to tylko niektóre z nich.
Sama Agłaja podkreślała, że jednym z najistotniejszych elementów jej pisania jest Przemilczenie, które jest swiadomym twórczym aktem ,zakładającym świadome p o m i n i ę c i e tego, co ukryte najgłębiej.
Pewne Kobiety
Żeński skład ekipy powołanej do tego projektu pozwala nam integrować się z Agłają poprzez kilka wariantów kobiecej wrażliwości – i tak reżyserią projektu zajęła się Lena Frankiewicz, scenografią Melania Muras, nad dźwiękiem czuwa Maja Prochowicz a animacje przygotowuje utalentowana studentka Łódzkiej Filmówki Natalia Bucior.