Musical: The Mad Ones - Warszawa Sala widowiskowa Broadway, piętro 0, DK Kadr - wejściówki, 16 listopada | Kupuj Bilety Online

Biorąc pod uwagę to, że jest to półprofesjonalna produkcja, na scenie amatorzy, to jest to znakomity musical. Starannie przygotowany, dobrze zaśpiewany i niosący mądry, uniwersalny przekaz. Polecal miłośnikom gatunku.

„The Mad Ones: Szaleństwo w nas” to spektakl, który porusza i nie pozwala oderwać się od sceny. Marlena Głosińska jako Samantha zachwyca niezwykłym głosem i pełnym wachlarzem emocji – od scen komediowych, po wzruszenia, które wyciskały łzy z oczu. Towarzysząca jej Karina Skowrońska w roli Kelly wnosiła ogromną energię i autentyczność, tworząc z Sam relację pełną młodzieńczej szczerości i napięcia. Olga Warykowska jako matka bohaterki imponowała głosem i sceniczną obecnością, choć chwilami choreografia w tle odciągała uwagę od jej świetnej interpretacji. Z kolei Filip Jureczko jako Adam wniósł do opowieści lekkość i humor, a jego wspólne sceny z Sam były ujmującym obrazem młodzieńczej miłości. Całość tworzy spójną, emocjonalną opowieść, w której śmiech przeplata się ze wzruszeniem, a widzowie wychodzą bogatsi o intensywne teatralne doświadczenie.

Piękny spektakl podejmujący dylematy młodzieży wkraczającej w dorosłość. Aktualny od pokoleń.

Zadowoleni-Polecamy

Rewelacja !

Piękny spektakl

Spektakl pozostawił we mnie bardzo mieszane odczucia. W największym stopniu wynika to z doboru obsady i decyzji reżyserskich, które – moim zdaniem – w kilku miejscach zupełnie nie współgrają z materiałem. Postać Sam to kluczowa rola, która wymaga nie tylko silnego warsztatu wokalnego, ale też ogromnej namiętności i intensywności emocjonalnej. Aktorka, która ją grała, jest bez wątpienia utalentowana – ma piękny głos i ogromne predyspozycje – jednak jej interpretacja była zbyt delikatna. Brakowało mocnego, pewnego beltu i tej wewnętrznej siły, którą postać Sam powinna emanować. To nie jest wina samej wykonawczyni, raczej efekt nietrafionego castingu: widać, że to osoba początkująca, która po prostu nie ma jeszcze odpowiednich narzędzi, by udźwignąć tak wymagającą rolę. Podobny problem pojawił się przy postaci Kelly. Wokalnie całość została zaśpiewana bardzo miękko, zbyt lekko – brakowało ostrzejszych, bardziej energetycznych momentów, które mogłyby nadać postaci charakteru. Na plus jednak trzeba zaznaczyć, że aktorka miała w sobie więcej energii scenicznej niż odtwórczyni roli Sam, co częściowo rekompensowało wokalne niedociągnięcia. Beverly wypadła poprawnie, choć momentami pojawiały się braki zarówno w aktorstwie, jak i w intonacji. Adam natomiast był bez zarzutu – solidny, pewny, wyraźnie osadzony w roli. Największe rozczarowanie dotyczyło jednak warstwy choreograficznej i reżyserskiej. Wstawki taneczne były kompletnie niezrozumiałe – element stepu wydawał się wrzucony na siłę, zupełnie oderwany od fabuły. Obecność dwóch tancerek, które przez cały spektakl „ilustrowały” treść piosenek i scen, była absolutnie zbędna. Ich gesty przypominały raczej dziecięcą inscenizację w kościelnej scholce niż profesjonalny spektakl, co sprawiało wrażenie tautologii: widzowie już rozumieli, co dzieje się w tekście, więc dodatkowe „pokazywanie” tego tylko rozpraszało. Efekt był taki, że całość stawała się chaotyczna, na siłę śmieszna, jakby reżyser nie do końca rozumiał, o czym właściwie jest ten spektakl. Podsumowując – spektakl miał ogromny potencjał dzięki muzyce i pojedynczym dobrym kreacjom aktorskim, ale reżyseria i błędy obsadowe sprawiły, że efekt końcowy pozostawia spory niedosyt.