Nauka pływania NT | Bilety Online, Opis, Recenzje | 2025, 2026

Wspaniały spektakl!

Byliśmy zszokowani. Producencko znakomicie, aktorsko znakomicie, dźwiękowo mogło być lepiej, muzycznie bardzo kontrastowo, tekstowo trudno, natomiast opowiedziana warstwa socjologiczna i użyte środki stylistycznie, aktorskie i choreograficzne pozostawiały nas w szoku. Szuka teatralną pełną gębą, dla fanatyków teatru. To nie rozrywka. To nie komedia.

"Muszę znaleźć pomysł na siebie" - powtarzają w różnych słowach ze sceny bohaterki "Nauki pływania", najnowszego spektaklu Nowy Teatr im. Witkacego w Słupsku. Jakaś Janina, Jakaś Maria, Jakaś Krystyna i Jakaś Elżbieta docierają do momentu w życiu, w którym boleśnie odczuwają, że na emeryturze stały się dla otoczenia przezroczyste, anonimowe, a nawet uciążliwe. Razem tworzą katalog "typowych" seniorek: seniorki-aktywistki, która musztruje i organizuje innym życie tak, by nie było czasu na zbędne rozmyślania; seniorki-zrzędy, która żyje bezwolnie i nie widzi w niczym sensu i przyjemności; wyzwolonej seniorki rodem z "Sanatorium miłości", która wciąż marzy o romansie i ma deficyt dotyku; wreszcie seniorki skrytej w traumie i żałobie, która zamyka się na świat. Do tego zbioru dodajmy jeszcze Jakiegoś Andrzeja, rodzynka w tym gronie (bo panowie seniorzy w Polsce albo przedwcześnie umierają albo zapadają się w sobie i mniej aktywnie biorą udział w życiu społecznym), który też czuję się niepotrzebny i w tej apatii fiksuje się na tym, by nie wywalić się na śliskiej powierzchni na pływalni. Nic dziwnego, bo - jak podkreśla Jakaś Krystyna - jak się chce z premedytacją skończyć ze sobą, to jak na złość się nie udaje, a jeszcze przy okazji wypadnie biodro i unieruchomienie w łóżku murowane. Ten katalog senioralnych archetypów (lub osobliwości) to oczywiście lustro, w którym się jako widzowie przeglądamy lub kiedyś będziemy musieli przejrzeć. Ale "Nauka pływania" to też mapa po starości. Dodajmy - starości często przeżywanej samotnie. Słuchając monologów i dialogów bohaterów, czasem autoironicznych i komicznych, jednak zwykle gorzkich, ale też patrząc na ich niezgrabne ruchy podczas ćwiczeń na basenie, myślałem o tym, że niekoniecznie żyjemy w kraju dla starych ludzi. Owszem, oferta uwzględnia ich jako widownię i nawet głównych uczestników, ale często jest ona pomyślana w sposób hmmm dydaktyczny. Seniorki i seniorzy mogą wziąć udział w warsztatach tkackich i ceramicznych, nauczyć się malować kwiatki, pograć w brydża. To cenne inicjatywy, które ich integrują i stawiają na pierwszym planie. W spektaklu, gdy bohaterki zaczynają się wyginać w basenie do setów DJskich, mamy jednak podpowiedź (ja to tak odczytuje), że seniorzy też chcą się bawić, pić, chodzić do klubu, przytulać się na parkiecie, tańczyć bez skrępowania, że zostaną ocenieni. W Słupsku, że podam taki najbliższy ciału przykład, brakuje takich miejsc. Późna dojrzałość jest pojmowana stereotypowo. Nie ulegajmy złudzeniu, że na starość dziecinniejemy. Powojenne pokolenie wcale już nie chce siedzieć w domu i odgrywać rolę smęcącej babci i dziadka na bujanym fotelu. "Nauka pływania" to świetny i dotykający sedna tekst, który wybrzmiewa bezpretensjonalnie jak "Sanatorium miłości" w TVP. Cieszę się, że powstał w Słupsku, mieście nader aktywnych seniorów, spektakl, który uwidacznia tych, którzy zwykle przemykają niezauważenie autobusami i znikają z życia społecznego, bo wmawia im się, że nie nadążają za dzisiejszymi czasami.

Tematyka spektaklu jak najbardziej aktualna. Dotyka sytuacji, które mimo tego, że nieustannie się zdarzają w codziennym życiu, niestety nadal są dla społeczeństwa obce... (mam nawet wrażenie, że z dnia na dzień coraz bardziej - niestety). Widowisko pokazuje życie trochę od tej drugiej strony (''od tyłu''), ale także pomaga zrozumieć wiele zachowań np. bliskich nam osób /nie chcę zdradzać fabuły spektaklu/. Nie jest to lekki spektakl, choć pojawiają się wątki humorystyczne. W mojej ocenie zakończenie pozostawiające widza w zadumie. Gra aktorska, tematyka, scenografia i realizacja - wszystko kapitalne! Mam jednak nadzieję, że każdy z widzów weźmie ze sobą ''coś swojego'', coś co jest mu BLISKIE. Ukłony dla zespołu.

To nie jest komedia . Ale warto obejrzeć .Do refleksji

Wspaniały spektakl, wspaniała gra aktorska.

Przedstawienie trudne, ale aktorzy pięknie to przedstawili

Spodziewałam się bardziej wciągającego przedstawienia, niestety nie zachwyciłam się

Pierwszy raz się rozczarowałam spektaklem w teatrze. Nie wciągnęła mnie ta fabuła.

Niestety to pierwszy spektakl w Teatrze Nowym, który mnie rozczarował. Przegadany, nudny. Dobra gra aktorów, ale z niczego nie da się zrobić sztuki. Nie polecam, szkoda czasu

Proszę wybaczyć ale nie podobało mi się. Trudny przekaz. Teatr Super!

Bardzo słaba sztuka, część widowni spała, a część z niecierpliwością spoglądała na zegarek. Niestety stracone pieniądze.

Fabuła słaba, wartkość akcji bardzo słaba. Aktorstwo ok. Nie wiem dlaczego teatr nie włącza wentylacji - na sali jest duszno, wentylacja nie działa (przynajmniej wentylator w górnej części widowni).