CST: „SIMONE” ANNA GODOWSKA / SŁAWEK KRAWCZYŃSKI | Bilety Online, Opis, Recenzje | 2025, 2026

Kup Bilety

Premiera w ramach Finału Projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie 2017-2019

Taniec, choreografia: Anna Godowska

Scenariusz, reżyseria: Sławek Krawczyński

Muzyka, realizacja wideo, grafika: Peter Łyczkowski

Reżyseria świateł: Ewa Garniec

Koprodukcja: Centrum Sztuki Tańca w Warszawie / Stowarzyszenie Scena 96 / Krakowskie Centrum Choreograficzne / Lubelski Teatr Tańca / Fundacja Chór Kobiet

„Simone” to solowy spektakl tańca w wykonaniu Anny Godowskiej, poświęcony postaci Simone Weil, wielkiej myślicielki i mistyczki XX wieku. Spektakl ten będzie zrealizowanym w tańcu portretem wewnętrznym tej niezwykłej postaci, odzwierciedlającym paradoksalnie spójny splot jej twórczości i życia. Simone Weil łączyła w sobie niepospolitą duchową siłę, przenikliwy intelekt, odwagę bezkompromisowej myśli ze słabym i chorowitym ciałem. To przeciwieństwo odzwierciedla jej najgłębsze idee i stanowi główny trop projektu.

Muzyka, skomponowana przez Petera Łyczkowskiego, odwołuje się do biograficznych motywów myślicielki oraz jej artystycznych fascynacji.

Podstawą pracy było pogłębione badanie biografii, filozofii, oraz kulturowych inspiracji myślicielki. Pod tym względem spektakl jest swoistym studium z zakresu kinestetyki myśli: chrześcijańskie symbole, pitagorejska matematyka, Iliada, chorał gregoriański, dialogi Platona – zjawiska te, będące ważnymi odniesieniami dla myśli Simone Weil, stają się poprzez taneczne transpozycje – rytm, atmosferę i emocjonalną wibrację istotnymi elementami choreografii. Najistotniejszy trop wiedzie do samego serca świata Weil. Znajduje się tam, poddany nieubłaganej konieczności, człowiek i stojące przed nim zadanie – być może niewykonalne – ‘szaleństwo miłości’. Jest to esencja twórczości Weil, która wyznacza główny temat spektaklu.

Simone Weil fascynuje nas/ twórców spektaklu/ od wielu lat. Jej pisma mają dar wznoszący – a jednocześnie budzą sprzeciw, bowiem trudno jest zaakceptować własną znikomość wobec potęgi konieczności, a zarazem uznać tę konieczność za przedmiot miłości. Trudno nawet jest żyć z myślą o dysproporcji sił w tej konfrontacji. Ten opór uważamy jednak za jeden z głównych motywów pracy z tej prostej przyczyny, iż jest to opór całkowicie naturalny, bowiem, jak zauważył C.G. Jung „życie nie zna śmierci”, a praca Weil – niemal w każdym akapicie stawia nas wobec tej budzącej trwogę rzeczywistości. To jednak czyni jej dzieła ponadczasowymi. Czas apokalipsy, w którym żyła, przeminął , ale zasadniczy dylemat ludzkiego losu pozostał ten sam: w jaki sposób odpowiedzieć na ‚nieustępliwość konieczności’. Aby odczuć tę sytuację, wystarczy kilka pojęć z jej słownika: siła, cierpienie, krzyż, nieszczęście, niedola, piękno, miłość i oto znajdujemy się w samym centrum ludzkiego losu. Zderzyć wielkość tych pojęć z kruchością jej fizycznego życia – to właśnie opowiedzieć o człowieku wobec wszechświata. Ten temat stanowi centralny punkt spektaklu. Jednak nie o samo cierpienie tutaj chodzi. Przeciwwagą jest pasja. Poryw, totalność i zarazem zwięzłość – taki jest styl Weil i ten styl stanowi artystyczną wytyczną dla naszej pracy.

Innym ważnym aspektem projektu są fascynacje Simone Weil, idee i obrazy, które szczególnie na nią oddziaływały, jak choćby postać Fedry, Hioba, Iliada Hiomera. Te tropy okazały się bardzo cenne dla naszej pracy, ponieważ były one głęboko połączone z jej losem, stanowiły swego rodzaju mit spowijający jej życie, które spełniło się na ich podobieństwo.

Myśli Simone mają w sobie tak wielkie napięcie, iż wydaje się że za chwilę zapadnie cisza. Ewokują tajemnicę, świat bez pojęć i dlatego właśnie taniec jest najlepsza forma kontemplacji tej strony doświadczenia. Dzieło Simone to zuchwały akt świadomości, która w błysku natchnienia konstatuje Całość. Nasz spektakl ma być refleksem tego pięknego momentu w dziejach ludzkiego ducha.

Spektakl powstaje w oparciu o pogłębione badanie głównych motywów twórczości Weil, zrealizowane metodą twórczej pracy ze snami i nieświadomością. Ta prekursorska metoda rozwijana jest przez Sławka Krawczyńskiego i Annę Godowską od kilkunastu lat.

ANNA GODOWSKA

Choreografka, tancerka, pedagog tańca współczesnego, badaczka. Jej solo „Na drodze do Opus” przygotowane było na otwarcie Choreographisches Zentrum NRW w Essen (2000). Rezydentka m.in. Centre National de la Danse w Paryżu, uczestniczka Theorem Residency Project, dwukrotnie Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wspólnie ze Sławkiem Krawczyńskim była liderką Teatru Bretoncaffe. Od 2004 roku głównym przedmiotem ich działalności jest prekursorski projekt badawczo-artystyczny Taniec śniącego ciała, obecnie: Święto Snów, poświęcony zastosowaniu metod psychologii C.G. Junga i A. Mindella w praktyce tańca i teatru. Autorka choreografii do wszystkich spektakli zespołu Chór Kobiet. Premiery w Instytucie Teatralnym w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Tel Avivie, Staatstheater Braunschweig, Kammerspiele Theater Monachium. W 2015 roku wraz ze Sławkiem Krawczyńskim otrzymała nagrodę MKiDN z okazji 15-lecia działalności, za wkład w rozwój tańca współczesnego w Polsce. Jej prace choreograficzne prezentowane i nagradzane były i są na najważniejszych festiwalach w Polsce i na świecie.

SŁAWEK KRAWCZYŃSKI

Reżyser teatralny, dramatopisarz, scenarzysta, badacz. Autor ponad dwudziestu sztuk i scenariuszy teatralnych. Czterokrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Stypendysta Komitetu Kinematografii. Rezydent Centre National de la Danse w Paryżu, Centrum Maison Folie w Mons, THEOREM Residency Project, Art Quarter Budapest w ramach programu VARP Funduszu Wyszehradzkiego. Wspólnie z Anną Godowską był liderem Teatru Bretoncaffe. Od 2004 roku głównym przedmiotem ich działalności jest prekursorski projekt badawczo-artystyczny Taniec śniącego ciała, obecnie: Święto Snów. Laureat wielu nagród na festiwalach. Jego debiutancka sztuka „Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia, lecz zdążyliśmy zapomnieć” otrzymała jedną z głównych nagród VIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. W 2015 roku wraz z Anną Godowską otrzymał nagrodę MKiDN z okazji 15-lecia działalności, za wkład w rozwój tańca współczesnego w Polsce.