Król i Caryca
Romans ostatniego polskiego króla z carycą Katarzyną Wielką nie był tajemnicą. To właśnie rosyjskiej władczyni monarcha zawdzięczał objęcie tronu w Warszawie. Teatr Klasyki Polskiej zaprasza na spektakl „Król i caryca” w reżyserii Jerzego Zelnika, który powstał na podstawie wyboru korespondencji carycy Katarzyny i króla Stanisława Augusta.
W 1755 roku przybył do Petersburga sekretarz angielskiego posła, młody polski arystokrata, Stanisław Antoni Poniatowski. Zwrócił na siebie uwagę Katarzyny, sam tracąc dla niej głowę. Jej mąż, Piotr, odkrył romans. Zareagował gniewem, ale szybko go opanował. Sam zresztą miał na koncie pozamałżeńskie związki. Pobłogosławił więc szczęściu kochanków. W lipcu 1762 roku przyszło mu umrzeć. Na polecenie żony zresztą, która kazała go zamordować. Dwa lata później, już jako caryca, Katarzyna czyni Stanisława Poniatowskiego władcą Polski. Po kolejnych trzydziestu jeden latach pozbawia go natomiast nie tyle tronu, co królestwa, doprowadzając do trzeciego rozbioru Rzeczypospolitej.
Twórcy ukażą psychologiczny i emocjonalny portret króla i carycy – byłych kochanków, którzy pod płaszczykiem utrzymywanych ciągle siostrzano-braterskich relacji, prowadzą dyplomatyczną wojnę o sprzeczne narodowe dążenia i cele.
Echu dawnej namiętności zdarza się jeszcze niekiedy wybrzmiewać między wierszami listów obojga władców. To jednak brutalny, niekierujący się żadnym sentymentem, polityczny interes jest właściwą treścią tej korespondencji. Dlatego stanowi ona niezwykły materiał dla aktorów. W spektaklu Teatru Klasyki Polskiej wydobędą oni całą złożoność stosunków łączących Stanisława Augusta z Katarzyną II, a układających się w dramatyczny splot tęsknoty, nadziei, strachu, pogardy i chłodnej kalkulacji. „Król i caryca” odsłoni kulisy wydarzeń, które doprowadziły do zniknięcia Rzeczypospolitej z mapy Europy na ponad sto dwadzieścia lat.
OBSADA:
Halina Rowicka Caryca
Jerzy Zelnik Król
Stefan Kiniorski Skrzypek
Reżyseria: Jerzy Zelnik
Opieka artystyczna: Maciej Wojtyszko
Scenariusz: Halina Rowicka
Scenografia i kostiumy: Anna Czyż
Muzyka: Mikołaj Hertel
Reżyseria światła: Marcin Jaczkowski
Charakteryzacja: Anna Czyżykiewicz
Inspicjentka: Barbara Ojrzeńska
Produkcja: Monika Siereńska, Natalia Przyborek
Dożywocie
Aleksander Fredro „DOŻYWOCIE”
Wybitna klasyka polskiej komedii w tradycyjnym wykonaniu.
Łatka – główny bohater dramatu, chciwy, przebiegły skąpiec – kupuje dożywocie młodego panicza Leona Birbanckiego i dzięki temu może czerpać dochód z procentów jego majątku – dopóki Birbancki żyje. Ten nie dba jednak ani o majątek, ani o zdrowie, a korzysta z młodości pełnymi garściami, prowadząc hulaszczy tryb życia… ku rozpaczy swojego protektora. Łatka chciałby wycofać się z nieudanej inwestycji. Równocześnie robi wszystko, aby chronić zdrowie Birbanckiego, ponieważ boi się utraty dożywocia.
„Dożywocie” pisane w latach 1834-1835 należy obok „Ślubów Panieńskich”, „Pana Jowialskiego” i „Zemsty” do kwartetu najwybitniejszych komedii Aleksandra Fredry. Sztuka w sposób arcy komiczny ukazuje pozbawiony skrupułów, pełen chciwości świat, w którym, aby pozbyć się długów, ojciec jest w stanie sprzedać nawet własną córkę…
Obsada:
Jarosław Gajewski, Cezary Łukaszewicz, Leszek Zduń, Paweł Lipnicki, Karolina Piwosz, Łukasz Lewandowski/ Mateusz Grydlik, Dariusz Kowalski, Jakub Kornacki/ Radosław Osypiuk, Ksawery Szlenkier, Henryk Gołębiewski, Jerzy Matysiak, Jacek Wachnik, Cyprian Komza.
Recenzje i opinie: Teatr Klasyki Polskiej - spektakl "Dożywocie" i "Król i caryca" - Karnet
Brak recenzji