Podwójny koncert w Filharmonii Podkarpackiej w ramach Rzeszów Jazz Festiwal 2024:
Piotr Wojtasik Quintet feat. Anna Maria Jopek
Michał Barański Masovian Mantra

Piotr Wojtasik Quintet feat. Anna Maria Jopek

Anna Maria Jopek – głos
Piotr Wojtasik – trąbka
Marcin Kaletka – saksofon
Michał Szkil – fortepian
Adam Kowalewski – kontrabas
Kazimierz Jonkisz – perkusja

"Po jednej stronie jest grupa wykonawców, którzy tworzą to, co czują i następnie prezentują to publiczności. Z drugiej strony są artyści, którzy wychodzą na scenę, aby zagrać publiczności to, co chce usłyszeć. My jesteśmy w tej pierwszej grupie.” – Piotr Wojtasik.
Współpraca Anny Marii Jopek oraz Piotra Wojtasika rozpoczęła się w 2019 roku podczas wspólnego koncertu w ramach Wodecki Twist Festival w Krakowie. Piotr Wojtasik, na zaproszenie Kasi Wodeckiej-Stubbs, stworzył aranże do piosenek Zbyszka Wodeckiego. W 2020 roku Anna Maria Jopek zaprosiła Piotra Wojtasika do projektu „Przestworza”, nad którym Piotr objął kierownictwo muzyczne. Ta niezwykła muzyczna współpraca nadal trwa i ciągle się rozwija. Tym razem Anna Maria Jopek będzie gościem specjalnym Piotra Wojtasika.
Na scenie, oprócz liderów, pojawią się znakomici polscy jazzmani tworzący skład zespołu Piotr Wojtasik Quintet: Marcin Kaletka (saksofon), Michał Szkil (fortepian), Adam Kowalewski (kontrabas) oraz legendarny perkusista – Kazimierz Jonkisz. Podczas koncertu usłyszymy piosenkę Zbigniewa Wodeckiego w niezwykłej aranżacji Piotra Wojtasika, utwory z płyty „To Whom it May Concern” w zupełnie nowej odsłonie, utwór z programu „Przestworza”, a także kilka muzycznych niespodzianek. Anna Maria Jopek i Piotr Wojtasik zaproszą nas w niezwykłą jazzową podróż!

Anna Maria Jopek
Urodzona 14 grudnia 1970 roku w Warszawie. Jako dziecko solistów zespołu Mazowsze dorastała w świecie sztuki. Jej artystyczny i zarazem ludowy charakter odcisnął znaczące piętno na wrażliwości artystycznej wokalistki. W tej estetyce w znacznym zakresie porusza się do dziś. Stylistyczne ramy działalności Anny Marii Jopek tworzą trzy obszary muzycznych doświadczeń: wyniesione z domu zamiłowanie do folkloru, klasyczne wykształcenie muzyczne (absolwentka klasy fortepianu na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina) i miłość do jazzu. Te trzy płaszczyzny występujące w twórczości Anny Marii Jopek w różnych proporcjach, utrzymują Jej twórczość w szerokim spektrum stylistycznym, od (zwłaszcza we wczesnym okresie) utworów w konwencji modern popu, przez oryginalne własne kompozycje stylistycznie autonomiczne, po tę część twórczości którą często określa się dziś jako „contemporary eclectic jazz". Wspólną cechą wszystkich jej działań artystycznych jest niezwykła dbałość o poziom. Zarówno w warstwie koncepcyjnej, wykonawczo-interpretacyjnej, jak i produkcyjnej. Ten właśnie poziom profesjonalizmu, najwyższy walor artystyczny i nieustanny rozwój doprowadziły do tego, że dziś Anna Maria Jopek ma na swoim koncie (prócz większości najistotniejszych polskich wykonawców) współpracę z takimi gigantami światowego jazzu, jak: Pat Metheny, Branford Marsalis, Gonzalo Rubalcaba, Makoto Ozone czy Richard Bona. Każdy koncert Anny Marii Jopek, którego można być świadkiem, jest małym wycinkiem drogi Jej rozwoju, którą nieustannie podąża.
Piotr Wojtasik
Wirtuoz trąbki, znakomity improwizator i kompozytor, od przeszło 30 lat przemawia własnym, niepowtarzalnym, muzycznym językiem. Nagrywał i koncertował w większości krajów Europy, w Maroku, Izraelu, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Japonii i Indiach. W latach 80. i 90. reprezentował nurt nowoczesnego bop’u, który obecnie przyjął formę bardziej indywidualną, opartą w części na jazzie modalnym z niewielkimi elementami free i muzyki etnicznej. Stale współpracuje z takimi muzykami jak: John Betsch, Joris Teepe, Viktor Tóth, Steven McCraven, Nicolas Simion, Michał Barański, Michał Miśkiewicz, Michał Tokaj. Od lat zapraszany jest do współpracy przez legendarnego saksofonistę Billy’ego Harpera. Brał udział w licznych projektach specjalnych z udziałem gigantów światowego jazzu, takich jak: Kenny Garrett, Joe Lovano czy Archie Shepp. Równocześnie występował jako sideman w innych zespołach, w skład których wchodzili muzycy takiej rangi, jak: Victor Lewis, George Cables, Kirk Lightsey czy Joe LaBarbera. Jest jednym z niewielu polskich muzyków, którzy są cyklicznie zapraszani do międzynarodowych projektów, takich jak: Michel Donato Quintet czy European Jazz Ensemble. Gościnnie wziął udział w nagraniu ponad kilkudziesięciu albumów. Na swoim koncie ma 13 autorskich płyt, które zdobyły wysokie uznanie wśród krytyków i melomanów. Albumy „Circle” oraz „Hope” otrzymały prestiżową nagrodę polskiej branży muzycznej – Fryderyka. Pozostałe, w większości, były do niej nominowane. Sam Wojtasik otrzymał dwa Fryderyki w 2008 roku w kategorii Muzyk Jazzowy Roku oraz jako autor Najlepszej Jazzowej Płyty Roku, właśnie za album „Circle”. Wielokrotnie zwyciężał w rankingu Jazz Top magazynu Jazz Forum.

Michał Barański
Masovian Mantra

Michał Barański - kontrabas, głos
Michał Tokaj - fortepian
Łukasz Żyta - perkusja
Shachar Elnatan - gitara

Michał Barański – gitarzysta i kontrabasista, jeden z najbardziej kreatywnych, poszukujących i odważnych artystów współczesnej polskiej sceny jazzu. Jego dorobek, niezależnie od działalności klubowej, estradowej i edukacyjnej, obejmuje kilkadziesiąt płyt, zrealizowanych u boku liderów reprezentujących różne, niekiedy skrajne rejony sceny muzycznej. Zestaw płyt składających się na muzyczny portret Michała Barańskiego mógłby w skrócie obejmować takie albumy, jak choćby „Presence” tria Triology wraz z jego mentorem Brad’em Terrym (2000), z udziałem Mateusza Kołakowskiego i Tomasza Torresa. „Assymetry” z zespołem Zbigniewa Namysłowskiego (2006), „Umiera piękno” Agi Zaryan (2007), „Early Reflections” z Bennie Maupin Quartet (2008) oraz „Sacrum Profanum” z kwartetem Adama Bałdycha. W biografii Michała Barańskiego pojawiają się bez mała wszystkie kluczowe nazwiska polskiego jazzu, w tym, obok wymienionego Zbigniewa Namysłowskiego, również Tomasza Stańki i Michała Urbaniaka. Ostatnio studiuje indyjską muzykę karnatycką i w praktyce demonstruje indyjską perkusję wokalną (konnakol).

Jest na płycie „Masovian Mantra” sporo do posłuchania i sporo do rozszyfrowania. Album ukazuje się w serii Polish Jazz, którą w 1965 roku zainicjował krążek Warszawskich Stompersów m.in. z opracowaniami rodzimych tematów ludowych. Przez ponad pół wieku podobnych płyt było znacznie więcej i Michał Barański do tej tradycji świadomie nawiązuje. Jest to propozycja na wskroś nowoczesna, operująca językiem chwilami złożonym, ale jednocześnie uniwersalnym i nadzwyczaj inspirującym.
„Masovian Mantra” stanowi wybór co najmniej trzech wątków, które muzycy pod wodzą Michała Barańskiego tj. Shachar Elnatan (gitara), Michał Tokaj (piano), Łukasz Żyta (perkusja), Bodek Janke (tabla), Kuba Więcek (saksofon), Kacper Malisz (skrzypce), Joachim Mencel (hurdy-gurdy), Olga Stopińska (wokal), Jan Smoczyński (akordeon) oraz Dziadek Tadek (recytacja) próbują połączyć w jednej przestrzeni. Są to muzyczne Indie, polska tradycja ludowa (z symbolicznym mazurkowym trójmiarem) i brzmienie współczesnego jazzu, wraz z jego wzorami, sięgającymi lat 70. Warto w tym miejscu przywołać z jednej strony legendarnego Raviego Shankara czy grupę Shakti z Johnem Mc Laughlinem, praktykę hinduskiego śpiewu rytmicznego konnakol, ale też z drugiej strony dokonania muzyków polskich, w tym głównie Zbigniewa Namysłowskiego (z którym Michał Barański nagrał album „Assymetry”), Tomasza Stańki (słynna wyprawa do Taj Mahal), grupę Osjan czy eksperymenty Sławomira Kulpowicza z wirtuozem sitaru Shujaatem Khanem.
Rodzime wątki etniczne są w tym wypadku związane z regionem południowego Mazowsza, z dominującym, mazurkowym metrum trójdzielnym. Uważne ucho wychwyci także brzmienia inspirowane najogólniej rzecz biorąc, sceną jazzu fusion czy ethno-fusion (m.in. Weather Report, Pat Metheny, Joe Zawinul Syndicate),a także stylistyką artystów współczesnych, coraz bardziej docenia-nych przez słuchaczy i krytykę, jak choćby ormiańskiego pianisty Tigrana Hamasyana (na którego powołuje się Michał Barański). Kontynuując listę inspiracji, trzeba dodać elitę kontrabasistów i twórców nowoczesnej szkoły gitary basowej, takich jak legendarny Jaco Pastorius czy działający współcześnie Avisha i Cohen i Hadrien Feraud