TWÓRCY_CZYNIE:
Tekst, reżyseria, wykonanie: Wojtek Ziemilski
Research, współpraca dramaturgiczna: Jowita Mazurkiewicz
Research, devising: Sean Palmer
Dźwięk: Jacek Mazurkiewicz
Produkcja: Olga Kozińska
Kurator: Tomasz Plata
Konsultacje naukowe: prof. dr hab. n. med. Piotr Albrecht, dr Nicolas Gold
Podziękowania: Sodja Lotker, Lea Kukovičič, Janek Turkowski, Dorota Głażewska-Ziemilska, Paweł Ziemilski, Marcin Kosakowski, Michał Libera, Asa Horvitz, lekarki i lekarze Państwowego Instytutu Medycznego MSWiA
Produkcja/kooprodukcja/wsparcie: Teatr Komuna Warszawa
WAŻNE: Wszyscy widzowie i widzki otrzymają podczas spektaklu słuchawki nauszne.
O SPEKTAKLU:
„Leżę na scenie i rozmawiam ze swoim jelitem. Przykładam mikrofon do brzucha i nasłuchuję, co «mówi do mnie» moja mikrobiota. Próbuję zrozumieć, jak możemy się dogadać. A jednocześnie niekoniecznie wierzę, że ktoś mi odpowiada. Waham się między antropomorfizacją bakterii a obawą, że to kompletnie bez sensu. Choć kiedy mówię do tego, co jest w moich jelitach, nie zwracam się do abstrakcji – do boga, duszy czy samopoczucia. Mówię do bardzo konkretnej grupy żywych istot, z której każda ma swój charakter, swoje preferencje i potrzeby, każda istotnie wpływa na moje funkcjonowanie. Warto z nimi negocjować. Szkoda tylko, że nie ma żadnych, znanych nam, ludzkich sposobów na skuteczną komunikację.”
Punktem wyjścia najnowszego spektaklu Wojtka Ziemilskiego była choroba, z którą reżyser zmaga się od ośmiu lat. Uciążliwa, trudna do opanowania, niemożliwa do wyleczenia. Kolejne kuracje nie przynosiły poprawy, lekarze rozkładali ręce, alternatywne metody zawodziły. Aż w końcu pojawiła się nadzieja: jeden z globalnych koncernów farmaceutycznych wypuścił na rynek nowy lek. Nie do końca bezpieczny – ale obiecujący.
Tylko że wzruszająca opowieść o chorobie byłaby za prosta. Zamiast tego, Ziemilski przygląda się absurdowi swojej kondycji, testuje granice własnej wyobraźni i śmieje się z romantyzowania. Nie wiadomo, kiedy proces, którego doświadczają widzowie, jest poważną konfrontacją z własną ułomnością, a kiedy staje się parodią.
“Z pozoru bardzo prosta, minimalistyczna pod względem inscenizacyjnym, a jednocześnie nader głęboka opowieść o człowieku, teatrze i świecie. Ziemilski w tym “monologu na 38 bilionów głosów plus jeden” mówi o tym, jak człowiek zależy od bakterii, podważa więc ludzkie przekonanie o własnej podmiotowości i pełnej możliwości decydowania o sobie, poszerzając zarazem granice postulatu włączania różnych istot nieludzkich w procesy twórcze. Odważnie opowiada też o swojej ciężkiej, z kulturowego punktu widzenia mocno wstydliwej, chorobie.”
GULDA POLECA ★★★★★
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.
czas trwania: 50 min
Recenzje i opinie: MONOLOG WEWNĘTRZNY – Wojtek Ziemilski, Teatr Komuna Warszawa / 5. edycja Krakowskiego Festiwalu Tańca
Brak recenzji