Katarzyna Groniec | Bilety Online, Opis, Recenzje | 2025, 2026

Urodziłam się 22.02.1972 w Zabrzu. W dzieciństwie było mi trochę przykro, że w dacie moich urodzin dominują dwójki. Szybko zaczęłam mówić, ale nie chciało mi się chodzić. Żeby mnie sprowokować do wysiłku kładziono zabawki trochę dalej niż na wyciągniecie ręki. Bawiłam się palcami. Zadebiutowałam na komunii siostry mając 1,5 roku. Ku ogólnej konsternacji Mazurkiem Dąbrowskiego.

Potem zajmowałam się śpiewaniem piosenek nawet kiedy błagano mnie żebym przestała. Jako nastolatka jeździłam na warsztaty dla wokalistów jazzowych, gdzie byłam postrachem kadry wybitnych instrumentalistów. Jazz kojarzył mi się wyłącznie z przyciskiem w czarno-białym telewizorze na którym było napisane - jazz. Na wszelki wypadek tata nie pozwalał mi go dotykać.

W 1988 roku Piotr Hajduk i ja wykonaliśmy w duecie standard jazzowy „My Funny Valentine” na Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu i wygraliśmy.

W 1991 roku zaśpiewałam główną rolę Anki w pierwszym polskim musicalu „Metro”. Tym sposobem przez kolejnych 9 lat byłam związana z tandemem Józefowicz- Stokłosa biorąc udział we wszystkich produkcjach wychodzących spod ich ręki w Teatrze Studio-Buffo. Szczególnym sentymentem darzę „Nie opuszczaj mnie…” , „Tyle miłości” i „Przeżyj to sam”.

Piosenkami pochodzącymi z tych spektakli wygrałam 18 PPA w 1997 roku śpiewając „Amsterdam” Jacquesa Brela i „Zdemaskowanie piosenki” Mariana Hemara lepiej znaną pod tytułem „Taka mala”. Zdobyłam Grand Prix czyli samochód cinquecento , Pierwszą Nagrodę, Nagrodę Dziennikarzy i Nagrodę Prezydenta Miasta Gdynia. We Wrocławiu. Trochę dziwne. To był mosiężny dzwonek jaki jeszcze czasem można spotkać w niektórych sklepach, wieszczący – uwaga klient wchodzi. Samochód sprzedałam. Dzwonek zaginął podczas przeprowadzki.

Napisałam wszystkie te Nagrody wielką literą, bo je szanuję.
W tym samym roku dostałam takie coś na którym jest napisane Indywidualność Roku. Od pierwszego programu TVP.

Potem śpiewałam, śpiewałam, śpiewałam i nic nie dostawałam aż tu nagle w 2007 roku dostałam nagrodę , która się nazywa „Prometeusz”. A w 2008 Dyplom Mistrzowski im. Aleksandra Bardiniego. To moja największa nagroda. Zajmuje pół parapetu.

Po odejściu z Buffo zagrałam w Ateneum w „Trzy razy Piaf”, w Romie w „Piotrusiu Panie” i „Cohenie” , we wrocławskim Capitolu w „Operze za trzy grosze”, w Polonii w „Bagdad Cafe”. W niezliczonej ilości koncertów i gal jako jeden z Podmiotów Wykonawczych. Z wielkiej litery przez szacunek dla innych. Zdarzyły mi się również teatry telewizji: „Przybysz z Narbony” , „Kram z piosenkami”, „Wieczory i poranki” a nawet jeden film! „Wrota Europy”.