Spis treści
Życie prywatne Agnieszki Osieckiej
Agnieszka Osiecka na zawsze w naszych sercach
Agnieszka Osiecka to autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek. Była także prozaiczką, autorką spektakli telewizyjnych i teatralnych, felietonistką, krytyczką filmową. Była osobą bardzo utalentowaną i twórczą, a także pracowitą i głodną sztuki. Właśnie dlatego możemy ją odnaleźć w tak wielu formach. Agnieszka Osiecka zapytana przez dziennikarza kim jest w tej rozmaitości ról, które pełni odpowiedziała prosto – Poetką.
Życie Agnieszki Osieckiej
Agnieszka Osiecka urodziła się w Warszawie. Była córka pianisty i kompozytora Wiktora Osieckiego oraz polonistki Marii Osieckiej z domu Sztechman. Część dzieciństwa spędziła w Zakopanem, gdzie w znanej restauracji Watra koncertował jej ojciec.
Po wojnie Osieccy zamieszkali w Saskiej Kępie w niewielkim mieszkaniu przy ul. Dąbrowieckiej 25. Dla poetki było to ulubione miejsce do pracy przez całe życie. Okresowo mieszkała we własnym domu w Falenicy, w willi przy ulicy Jakiela na Żoliborzu oraz na Manhattanie. Jednak jej największe teksty powstawały przy biurku w domu rodzinnym. To tutaj wracała po nieudanych związkach małżeńskich.
Agnieszka Osiecka była niezwykle uzdolniona. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Marii Curie-Skłodowskiej w 1952 roku, gdzie zaliczyła program dwóch lat w jeden rok. Skończyła dwa kierunki studiów: Dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (1952-1956) oraz Reżyserię w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961). Dyplom reżysera uzyskała etiudą filmową Słoń. Organizacja i kierowanie ludźmi okazały się dla niej dość trudne. „Na drugim czy trzecim roku zrozumiałam, że nie będę reżyserem, kiedy zaczęłam pisać piosenki i artykuły” – wspominała Osiecka.
Chciała, aby efekt jej twórczości był zależny głównie od niej samej. Dlatego reżyserię porzuciła na rzecz pisania, podczas którego mogła w pełni wyrazić się w swojej twórczości. W trakcie studiów rozpoczęła współpracę z prasą literacką i młodzieżową, gdzie publikowała reportaże i eseje. Od 1954 roku działała w Studenckim Teatrze Satyryków (STS), dla którego pisała teksty piosenek o tematyce lirycznej. Utwory nie były pozbawione akcentów społecznych, wśród nich znajdowały się: „Piosenka o okularnikach„, „Widzisz mała„, „Kochankowie z ulicy Kamiennej„, „Zabawa w Sielance„, „Wysoki Sądzie” i wiele innych. Piosenka „Okularnicy” przez lata była hymnem politycznym młodzieży. Ta piosenka miała masę tłumaczeń, ale najlepszego dokonała Elżbieta Czyżewska. Tytuł brzmi: „Eggheads”. O swoich tekstach często mówiła w ten sposób: „Jestem dziennikarką. Dlatego wiele moich piosenek to po prostu rymowane reportaże”.
Autorka tekstów piosenek była członkiem Rady Artystycznej Teatru, dla którego napisała 166 tekstów. W 1962 roku Agnieszka Osiecka zadebiutowała w Polskim Radiu z piosenką „Mój pierwszy bal” do muzyki Franciszki Leszczyńskiej. Piosenkę zaśpiewała wtedy Kalina Jędrusik. Wcześniej Jej teksty wykorzystywano w radiowym Teatrzyku Małych Form „Zwierciadło” redagowanym przez Jarosława Abramowa-Newerlego.
Teksty Agnieszki Osieckiej cieszyły się dużym uznaniem. Artystka odniosła wilki sukces na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku. Otrzymała wówczas nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień za piosenki: „Białe małżeństwo„, „Czerwony Kapturek„, „Gdzie jest szlagier„, „Kochankowie z ulicy Kamiennej„, „Solo na kontrabasie„, „Ulice wielkich miast„. Została uznana za czołową przedstawicielkę nowej generacji twórców piosenek. Sukces zaowocował propozycją w Radiowym Studiu Piosenki. Tu poznała wielu muzyków i kompozytorów. W ciągu 7 lat działalności zespół nagrał i przedstawił w programach Polskiego Radia ponad 500 piosenek, co pozwoliła na wypromowanie licznych wielkich gwiazd polskiej estrady jak: Ewa Demarczyk, Maryla Rodowicz, Łucja Prus, Wojciech Młynarski, zespół Skaldowie i Alibabki, Marek Grechuta, Tadeusz Woźniak, Kazimierz Grześkowiak i wielu innych. Do jej tekstów muzykę pisali najlepsi polscy kompozytorzy – Seweryn Krajewski, Jan Ptaszyn Wróblewski, Katarzyna Gaertner, Przemysław Gintrowski, Andrzej Zieliński i wielu innych
Maryla Rodowicz i Agnieszka Osiecka były związane nie tylko muzyką, ale również przyjaźnią. Razem podróżowały i spędzały ze sobą dużo czasu. Na jednym z ich wspólnych wyjazdów powstał utwór „Małgośka”. Mimo, że pierwotnie Maryla Rodowicz nie była przekonana do tego tekstu okazało się, że utwór od razu podbił serca słuchaczy i do dziś zajmuje ważne miejsce w historii polskiej muzyki.
Artystka pisała również sztuki teatralne. Pierwsza sztuka Agnieszki Osieckiej, która została przygotowała z myślą o scenie zawodowej, wystawiona przez Teatr Ateneum, nosiła nazwę „Niech no tylko zakwitną jabłonie”.
W 1966 na IV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobyła nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki za piosenkę „Na całych jeziorach ty”, a także drugą nagrodę w koncercie „Premiery” za piosenkę „Dookoła noc się stała”. Obie piosenki pojawiły się na wydanej tego samego roku długogrającej płycie pod tytułem „Piosenki Agnieszki Osieckiej”.
Agnieszka Osiecka współpracowała w latach 1994–1996 z Teatrem Atelier w Sopocie. Napisała dla niego swoje ostatnie sztuki i songi, które uznane zostały przez krytyków za najwspanialsze w jej artystycznym dorobku. W 1997 została patronką tego teatru. Rokrocznie odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej o nazwie „Pamiętajmy o Osieckiej”. Jej imieniem nazwano również studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty polskich oraz zagranicznych artystów.
Życie prywatne Agnieszki Osieckiej
Jej życie uczuciowe było bardzo bogate i burzliwe. Agnieszka Osiecka Była żoną Wojciecha Frykowskiego. Na ich ślubie w Zakopanem świadkami byli Krzysztof Komeda i Bogumił Kobiela. Niestety ich małżeństwo nie trwało długo. Po sześciu miesiącach wzięli rozwód. W latach 1966–1970 drugim mężem Osieckiej był reżyser Wojciech Jesionka. Jej córka Agata jest owocem związku poetki z dziennikarzem Danielem Passentem. Była również zaręczona z Markiem Hłaską. Ich romans zaczął się rozwijać w trakcie studiów na przełomie 1956 i 1957 roku. Ostatecznie do ich ślubu nie doszło, gdyż pisarz nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe na Zachód. Mimo licznych starań, Agnieszce Osieckiej nie udało się uzyskać pozwolenia na powrót Hłaski do kraju.
Polska poetka zmarła 7 marca 1997. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja „Okularnicy” im. Agnieszki Osieckiej. Obecnie wydaje jej 14-tomowy Wielki śpiewnik. We wrześniu 2010 roku wydawnictwo Agora wydało tom korespondencji z lat 1964–1966 „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”. Za zgodą córki Osieckiej oraz syna Jeremiego – Konstantego, opublikowano korespondencję dwojga ludzi, których łączyło głębokie uczucie. Teksty wielu ich piosenek między innymi „Inwokacja” („Bez ciebie”) i „S.O.S” Przybory, „Mówiłam żartem” i „Na całych jeziorach – ty” były nawiązaniem do tych listów.
Agnieszka Osiecka na zawsze w naszych sercach
Agnieszka Osiecka wywarła ogromny wpływ na polskiej kulturze. Jej imieniem nazwano wiele szkół, a także postawiono pomniki (między innymi Pomnik Agnieszki Osieckiej w Opolu autorstwa Mariana Molendy). Artystka została laureatką wielu prestiżowych nagród w tym: Kilkanaście nagród i wyróżnień za piosenki na festiwalach w Opolu Prometeusz – Nagroda Polskiej Estrady, Nagroda Komitetu ds. RTV za cykl „Listy śpiewające”, Główna Nagroda na Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej za „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, a także została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Na cześć poetki powstały również konkursy i wydarzenia muzyczne jak chociażby „Pamiętajmy o Osieckiej” – konkurs na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej, organizowany od 1997 roku.
Wiele współczesnych artystów nagrywa płyty z Piosenkami Agnieszki Osieckiej. Albumy takie jak „Osiecka” Katarzyny Nosowskiej, „Czy te oczy mogą kłamać” zespołu Raz, Dwa, Trzy, „Buty 2” album Maryli Rodowicz zyskały uznanie krytyków oraz słuchaczy.
