Spis treści
- Jak wyglądała młodość Radosława Pazury?
- Studia i wyjazd do Austrii
- Koniec studiów i początek dynamicznej kariery
- Seriale i dubbing
- Radosław Pazura a teatr
Radosław Pazura jest aktorem filmowym i telewizyjnym. Regularnie pojawia się również na deskach teatrów. To wszechstronny artysta, który często użycza głosu postaciom animowanym. W dubbingu czuje się jak ryba w wodzie. Choć jako młody chłopak wolał sport, życie zweryfikowało jego wybory. Szybko rozkochał się w aktorstwie i w tym kierunku skierował swoją ścieżkę zawodową. Poznajcie bliżej Radosława Pazurę.
Jak wyglądała młodość Radosława Pazury?
Radosław Pazura urodził się w Tomaszowie Mazowieckim 7 maja 1969 r. Ma starszego brata – Cezarego, który również jest znanym i lubianym aktorem. Najmłodsze lata spędził w Niewiadowie, gdzie ukończył szkołę podstawową. Gdy był małym chłopcem, pokochał sport. Należał do klubu sportowego KS Stal Niewiadów. Naukę kontynuował w II Liceum Ogólnokształcącym w rodzinnej miejscowości. Tam również intensywnie trenował piłkę nożną w zespole Lechia Tomaszów Mazowiecki.
Skąd w życiu Radosława wzięło się aktorstwo? Tak naprawdę było z nim od zawsze. Jego ojciec, Zdzisław, uczył w lokalnej szkole śpiewu i prowadził amatorski teatr. Nic więc dziwnego, że zarówno Cezary, jak i jego młodszy brat, szybko odkryli w sobie pasję do aktorstwa. Radosław zainteresował się sceną w drugiej klasie liceum. Nastolatek musiał zrobić sobie wówczas przerwę od treningów, ponieważ przez długi czas zmagał się z chorobą. Pierwszy raz wystąpił w szeregach amatorskiego kółka teatralnego, które działało przy jego liceum. Grał w przedstawieniach na podstawie dramatów patrona szkoły (Stefana Żeromskiego). Można było zobaczyć go w „Uciekła mi przepióreczka” czy „Generał Sułkowski”. Radosław często pojawiał się na konkursach recytatorskich, które wygrywał zarówno na szczeblu rejonowym, jak i wojewódzkim.
Studia i wyjazd do Austrii
Po ukończeniu liceum, Radosław postanowił aplikować do Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (kiedyś PWST w Warszawie). Udało mu się zdać egzaminy za pierwszym razem. Po roku nauki zdecydował się jednak opuścić kraj. Przyczyną tego była sytuacja polityczno-ekonomiczna Polski. Trafił do obozu dla uchodźców obok Wiednia. Ze względu na likwidację obozów przesiedleńczych, jego dalsza emigracja nie była możliwa. Zajął się więc pracami dorywczymi. Dorabiał na budowie i jednocześnie szlifował język niemiecki. Po roku w Austrii, postanowił wrócić do Polski. Nieprzerwanie kochał scenę, dlatego ponownie zdawał do szkoły aktorskiej, tym razem jednak wybrał Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi.
Jako student pierwszego roku aktorstwa, otrzymał swoją pierwszą rolę w filmie Jacka Bromskiego „1968. Szczęśliwego Nowego Roku”. Wcielił się w postać studenta Rafała. Poszło mu znakomicie. Udany debiut zaowocował kolejnymi propozycjami, w tym główną rolą w filmie „Szwadron” Juliusza Machulskiego. Okres zdjęciowy trwał półtora roku, co kolidowało z nauką. Radosław nie chciał jednak porzucać studiów. Zdecydował się na indywidualny tok nauczania, który pozwolił mu zakończyć naukę przed czasem – już po trzecim roku.
Koniec studiów i początek dynamicznej kariery
W czasie studiów, zagrał jeszcze w kilku produkcjach, takich jak „Pożegnanie z Marią” Filipa Zylberta, „Oczy niebieskie” Waldemara Szarka oraz w „Nowych przygodach Arsena Lupina Alaina Nahuma”. Zakończenie przygody z edukacją przypieczętował uzyskaniem tytułu magistra sztuki. Pracę magisterską obronił rolami w przedstawieniu „Miłość i gniew” Krzysztofa Kolbergera oraz „Szwadronie” Juliusza Machulskiego.
W 1994 r. Radosław Pazura zagrał w filmie „Psy 2. Ostatnia krew”, dzięki czemu jego kariera rozwijała się jeszcze szybciej. W 1998 r. odegrał niewielką rolę w „13 posterunku” u boku swojego brata. Następnie można było zobaczyć go w takich produkcjach jak „Moja Angelika” czy „W sierpniu 44-go”. Po 2000 r. zagrał w wielu znanych i lubianych do tej pory produkcjach, jak: „Chłopaki nie płaczą”, „Gulczas, a jak myślisz…” czy „Karol. Człowiek, który został papieżem”.
Seriale i dubbing
Po występach w głośnych produkcjach filmowych, Radosław Pazura zmienił nieco ścieżkę swojej kariery. Zaczął pojawiać się coraz częściej w serialach. Grał m.in. w „Daleko od noszy”, „Ojcu Mateuszu”, „Tygrysach Europy 2”, „Hotelu 52”, „W rytmie serca”, „Mecenasie Porada” czy „Ranczo”, gdzie postać jednej z głównych bohaterek odgrywała jego żona – Dorota Chotecka. Aktorzy tworzą zgraną parę od 1993 r.
Radosław Pazura od lat jest aktorem dubbingowym. Podkładał głos w produkcjach takich jak: „Rudolf czerwononosy renifer”, „Muppety z kosmosu”, „Scooby Doo i Brygada detektywów” czy „Dzielne żółwie: Następna mutacja”. Użycza głosu również w filmach i kreskówkach Batmanowi.
Aktor pojawił się kilka razy w produkcjach telewizyjnych, które nie były związane ani z filmem, ani serialami. Wystąpił w programie „Twoja twarz brzmi znajomo”, emitowanym w stacji Polsat. Za wręcz idealne odwzorowanie postaci Chrisa Rea, wygrał odcinek i otrzymał czek, który przekazał na rzecz Fundacji Kapucyńskiej. W 2019 r. był natomiast jurorem (wraz ze swoją żoną) w programie „Czar par”.
Radosław Pazura a teatr
Radosław Pazura coraz częściej występuje w teatrze. Po dynamicznej karierze filmowej i serialowej, w jego życiu przyszedł czas właśnie na scenę. Kolejne przedstawienie, w którym bierze udział, doskonale pokazują, że znakomicie odnajduje się w występach przed publicznością na żywo. Można powiedzieć, że wrócił do korzeni, ponieważ miłość do aktorstwa zapoczątkował w nim właśnie szkolny teatr amatorski.
Radosława możecie zobaczyć m.in. w sztuce „Między łóżkami”, gdzie występuje u boku Artura Barcisia, Lesława Żurka czy Katarzyny Ankudowicz. Oczarowuje znakomitą grą aktorską także w przedstawieniu komediowym „Wąsik – Jak się (nie)golić przed poznaniem teścia”. Warto wybrać się również na „Prezent urodzinowy” i „La Bombe”. Niezależnie od tego, czy jest to film, serial czy sztuka teatralna. Radosław Pazura pokazuje znakomity warsztat aktorski i doświadczenie, które zdobywał latami. Potrafi skupić na sobie uwagę i wprowadzić widza w historię, którą opowiada jego postać na scenie.
